Manlief houdt erg van de klassieken. Qua eten dan, Aristoteles doet ‘m erg weinig 😉 En dan met name Engelse kost die hij vroeger op school at en die z’n moeder maakte. Ja, hij is een ‘nostalgicus’. Want ik zal heel eerlijk zijn, zelf ben ik nooit echt onder de indruk geweest van wat het inhield om die ‘klassieken’ klaar te maken. Veel pakjes en zakjes en veel, erg veel jus om het allemaal een beetje eetbaar te krijgen.
En toch heb ik gemerkt dat de meer traditionele recepten en gerechten vaak helemaal zo slecht niet zijn. Verse groenten, aardappelen, fruit en goed vlees of gevogelte zijn de basis en daar kun je prima mee uit de voeten. Het zijn vaak de onnodige toevoegingen in de vorm van jus uit een zakje, allerlei sausjes en kruidenmengsels op basis van MSG die de boel verpesten. Als je leert om te koken zonder al dat soort rommel hou je inderdaad klassieke gerechten over met pure, eenvoudige smaken.
Deze rijstpudding is daar een goed voorbeeld van. M’n schoonmoeder (maar laat ik voorop stellen dat het een enorm lief mens is!) maakt rijstpudding met… koffiemelk. En dan niet een scheutje, nee, meteen een liter van het spul op een kop rijst. Margarine er in en witte suiker om het af te maken. Je kan je voorstellen dat ik hier totaal niet blij van word.
Punt alleen is dat Simon hier dus mee grootgebracht is en er een zweem van nostalgie omheen hangt. Dat het in feite lege koolhydraten en plastic boter is, deerde ‘m voorheen niet. Het gaat echt om het idee en ik weet zeker dat veel van jullie dit in zekere zin herkennen. Iets van vroeger wat dan een bepaald gevoel opwekt, en als je er op terugkijkt of het weer proeft of maakt, valt het enorm tegen omdat je smaak verandert is of omdat je bepaalde keuzes maakt en je je daar eigenlijk veel beter onder voelt.
Dus toen Simon mij vroeg of ik rijstpudding uit de oven wilde maken ‘zoals z’n moeder het maakt’, zei ik tegen ‘m dat zijn moeder rijstpudding mag maken ‘zoals moeder het maakt’, maar dat ik rijstpudding maak die lekker is en waar je niet direct een stekende hoofdpijn en rommelende kramp van in je darmen krijgt (excuus voor de visualisatie).
Dit recept is inmiddels vast onderdeel op ons menu in de koude maanden. Het is met recht ‘comfort food’. En door gebruik van volle melk, boter, volkoren paprijst, echt vanille en slechts een klein beetje oerzoet, is het een dessert geworden waar je op zondag lekker lang van kan genieten.
Heb je een slowcooker? Meng de ingrediënten dan in een vuurvaste kom, bijvoorbeeld Pyrex, en zet het au-bain-Marie in de slowcooker op ‘low’. ’s Ochtends heb je een heerlijk ontbijt!
- 200 gram volkoren paprijst (zoals deze)
- 1 liter volle melk
- 4 el ahornsiroop of oerzoet
- Snufje zout
- 2 vanillestokjes
- 2 el boter
- Verwarm de oven voor op 160 graden.
- Neem een vuurvaste puddingschaal (ik gebruik een vierkante van Pyrex) en vet deze in met een beetje boter.
- Doe alle ingredienten behalve de boter in de schaal en roer even door.
- Verdeel de boter in klontjes over de rijst en zet de schaal in de oven.
- Laat de rijstpudding 90 minuten garen.
- De rijstpudding is gaar wanneer alle melk is opgenomen en de rijst lekker zacht is.
- Serveer direct, eventueel met een lepel 100% fruitjam of vers fruit.
Wat is jouw klassieker die je een update hebt gegeven? Wat was jouw reden daarvoor en hoe heb je dat aangepakt? Deel het hieronder, ik hoor graag van jullie!
Wat een geweldig recept. Ik maak graag rijstepap maar het brandt zo makkelijk aan, dit is een perfekte manier om dat te voorkomen lijkt mij!.
Overigens doe ik tegenwoordig de rijstebrij vaak in mijn zelf gemaakte “hooikist”, dat werkt ook goed.
astrid(Quote) (Reageer)
heb het geprobeerd, had na 60′ geen rijstpap, langer ingezet, uiteindelijk geëindigd met een droge brij.
Veerle(Quote) (Reageer)