Iedereen die zijn kinderen op wil voeden met een goeie eetlust, zal zijn grut op een gegeven moment meenemen naar een restaurant om daar eens de fijnere dingen des levens te proeven. Mijn ouders deden dat al voor zolang als ik me kan herinneren en ik wil dit ook graag aan mijn kinderen doorgeven. Immers, het is een perfect leermoment! Los van goede manieren want je bent niet thuis, zit je als gezin samen aan tafel, moeten de tafelmanieren 100% toegepast worden en heb je de kans om ze dingen te laten proeven die je thuis niet zo snel voor zal schotelen.
Maar is dit wel zo? In menig restaurant waar jongere kinderen ook welkom zijn, prijkt er een kindermenu op de kaart waar de kinderen zelf van kunnen kiezen. Pedagogisch heel verantwoord, want zelf keuzes maken bevordert het zelfvertrouwen van het kind. Maar waarom zien alle kindermenu’s er dan nagenoeg hetzelfde uit? Sterk bewerkt vlees of vis met patat. En dat is het. Oh, en mayonaise of appelmoes er bij. En daar betaal je dan het vier-dubbele voor als wanneer je het thuis zou maken.
En zou je dat ook thuis maken? Als er iets te vieren is thuis en je wilt iets lekkers op tafel zetten, zou je dan voor de kinderen patat met knakworsten maken? Als dat het geval is, durf ik er veel om te verwedden dat je een ‘moeilijke eter’ hebt.
Maar denk hier eens over na: Moeilijke eters worden niet geboren (er van uit gaande dat het kind verder gezond is en mentaal ook niets mankeert), moeilijke eters worden gemaakt. Vanwege allemaal externe factoren waardoor goed en aandachtig eten er bij inschieten en voor de lieve vrede het kind zijn zin krijgt, want de ouders zijn moe en denken dat hun spruit er dood bij neer zal vallen als het een keer niet zijn bord leeg eet. Weet je wat een groot voordeel is van een hongerig kind? Het eet zijn bord vervolgens wel leeg en zal weinig zeuren over de inhoud daarvan!
Terug naar het kindermenu. Veel ouders zullen dus ook argumenteren dat het het geld niet waard is om je kind iets voor te schotelen dat het toch niet lust of niet op kan. En daar ben ik het deels mee eens. Aan de andere kant: uit eten is sowieso duur, dus waarom bezuinig je op de gezondheid van je kind? Zelf eet je wel een goed stuk vlees of vis met alle garnituur er bij, glaasje rode wijn, koffie na… En je spruit wordt afgescheept met dure patat en vieze knakworsten.
Uit eten, man, eten in het algemeen, moet een leuke ervaring zijn voor kinderen. Een uitgebreide smaakontwikkeling en een avontuurlijke geest liggen aan de basis voor een goede gezondheid en zelfbeheersing als volwassene. Is het daarom een goed idee om je kind uit eten met snackbar kost te laten associëren?
Maar het geld argument is wel een goed argument op zich. Het is ook zonde om een vol bord met allemaal lekkere dingen voor je kleine neer te zetten waar er vervolgens maar een kwart (als het dat al is!) van opgegeten wordt. Wees daarom creatief en pro-actief! Wij laten de kinderen altijd iets kiezen uit de voorgerechten. Soep, salade of een klein warm hapje is vaak meer dan genoeg voor de kleine buikjes. Of we vragen aan de ober of een volwassen porties in tweeën gedeeld kan worden. Elk de helft.
Kies zelf ook iets dat je thuis niet zou eten. Ga niet voor de schnitzel want die kun je voor 3 euro bij de Jumbo krijgen. Dat is niet avontuurlijk en zal je kinderen ook niet stimuleren om iets nieuws uit te proberen. Op onze vakantie in Zeeland, twee jaar geleden bestelde ik een mosselpannetje. Het was mosselseizoen en de ziltige geur deed me watertanden. Ik kreeg er wat brood bij en heb die in het kookvocht gedoopt en aan de kinderen gegeven. Al gauw wilden ze zelf ook van de mosselen proeven! Tot op deze dag lusten onze kinderen bijna al het zeefruit. Ook gruwelen ze niet bij het zien van de ongekookte versie. Gewoon, omdat ze dat regelmatig te zien en te voelen krijgen.
Laat je kinderen ook proeven van wat jij hebt. Als je bijvoorbeeld een vissoep of kalfslever besteld hebt, betrek je kinderen er dan bij en laat ze proeven. Al is het maar met een vingertje dat ze aflikken. Ze weten heus wel hoe patat en kroket smaakt. Wat zullen ze daar nou van meekrijgen en onthouden? Maar het proeven van papa’s bijzonder mooi opgemaakte bord met vlees en aparte groente. Ja, dat stimuleert de zintuigen pas! En wat zijn ze al groot, dat ze ook van het ‘grote mensen eten’ mogen proeven!
Rond de avond af door je kinderen te laten betalen en de bediening te bedanken voor de fijne avond. DAT is een ervaring die ze niet snel zullen vergeten. En al die positieve energie blijft hangen bij een kind. En het gevolg daarvan is, dat ze weer iets geleerd hebben en een positieve associatie hebben met het eten en de manier van eten in een restaurant. Bijna alle kinderen vinden eten in een echt restaurant een ontzettend leuk uitje. Maak daar dus gebruik van en laat het kindermenu voor wat het is!
Wat zijn jullie tips voor uit eten gaan met kinderen?
© 2010-2012 Eet Goed, Voel je Goed. ALL RIGHTS RESERVED.
Wij gaan regelmatig uit eten en kijken per keer wat het wordt, een kindermenu of iets anders. Gelukkig hebben we een makkelijke eter (ben na de borstvoeding overgestapt op de Rapley methode, google maar eens, deze man gaat ervan uit dat kinderen zelf moeten kunnen bepalen wat en hoeveel ze eten) die alles wil proberen en gelukkig praktisch alles lust (dwarse buien daargelaten). Als we op vakantie zijn in Frankrijk valt me over het algemeen op hoeveel keus er daar is in kindermenu’s, zou men hier tot een voorbeeld moeten nemen! Overigens denk ik wel degelijk dat je als ouders veel invloed hebt op het eetgedrag van je kinderen. Als ik namelijk in onze vriendengroep kijk dan zie ik dat de kinderen van onze vrienden die zelf alles eten dan lusten hun kinderen ook heel veel en de kinderen van de vrienden die zelf weinig lusten zijn zelf ook slechte eters… Zal niet voor iedereen zo gelden maar ik ben ervan overtuigd dat het meespeelt!
Anonymous(Quote) (Reageer)
Mijn zoon heeft een briefje met daarop 3 dingen die hij echt niet hoeft te eten (“mijn niet eten lijstje”), af en toe verandert hij dat, want waar hij dacht van te gruwelen bleek toch wel lekker. Van al het andere wat er dus op tafel komt moet hij in ieder geval proeven. En ach, vindt hij dat ‘vies’ dan heeft hij in ieder geval geproefd en kan het maar zo zijn dat het een volgende niet meer ‘vies’ vindt maar gewoon ‘niet lekker’ (en da’s al een heel verschil!).
Agnes(Quote) (Reageer)
nou weetje! mijn ouders deden altijd ” dit of gras!”
geloof me, ik heb ook wel es gras gehad hoor! maar een kind, hoe moeilijk hij ook eet, het IS een aandachts trekker! echt waar! want hij eet niet en jij bekommert je erom!
en hij houdt het blijkbaar langer vol! waarom word er zo meegeleefd met zon kind?
Ik ga hier geen onderscheid maken in moeilijke eters moeilijke eters worden niet geboren maar worden zo geconditioneerd.
Dus geef geen aandach, beloon het niet met aandacht, beloon het als het kind eet! niet met ” als je dit opeet krijg je een koekje” maar als je dit opeet gaat mamma speciaal voor jou een shawl brein ( ik noem maar iets) ga niet zo int hoekje zitten van wij hebben alles al geprobeerd! want soery hoor, een kind IS een kind het test je uit. jij bent de baas! jij bent de ouder en NIET zn maatje of zn vriendje ” dit of gras en nou wil ik geen gezeur meer horen!
en idd het moet ook maar es afgelopen zijn met kindvriendelijk restaurant en loslopend wild… kinderen moeten manieren leren weten en eten moet je niet associeren met een pretpark. eten is rust en orde ..
de gouvernante
de gouvernante(Quote) (Reageer)
Wat mij opvalt is dat je hier inde buurt niet heel gezond uit eten kunt. In de grote stad konden we genieten van heel veel keukens, maar hier is het vaak veel frituur of als dat niet zo is, dan is het héél duur ( zeker voor wat je krijgt.
Als we uit eten gaan, dan dus geen frituur en de kinderen eten met ons mee. We bestellen meestal wat brood met tapenade bij en twee extra bordjes voor de kids. Voor volwassenen zijn de porties toch meestal te groot.
Inderdaad de kinderen vinden veel dingen heel erg interessant. Maar ze lusten ook niet alles hoor.
Spaarmoeder!(Quote) (Reageer)
Al sinds lange tijd kook ik vaak twee soorten. Als een van de kinderen iets niet lust, dan komt er een twee soort groente en/of vlees/vis op tafel. Als het bord eten van mij en mijn man er lekker uitziet en lekker ruikt, komt vanzelf de vraag om te proeven. Zo zijn ze in de loop der tijd steeds meer mee gaan eten. Zelf word ik heel chagarijnig als ik niet lekker heb gegeten, dus ga ik mijn kinderen ook niet iets voorzetten waarvan ik weet dat ze het niet lekker vinden. Ik vind het een kleine moeite om iets extra’s te maken, want ik heb graag blije gezichten aan tafel! In restaurants eten ze graag een goed stuk vlees, maar ook spare-ribs of een echte Italiaanse pizza’s is favoriet! Kindermenuutjes zijn bij pubers niet meer aan de orde, ze vinden ze vies en stoppen ze in hun holle kies. Een volwassen maaltijd is soms niet eens genoeg! En zelf eet ik thuis ook heeeel lekker. Gr. Adrielle
Anonymous(Quote) (Reageer)
Als wij iets te vieren hebben, dan komt juist die Patat met appelmoes op tafel! De kinderen genieten ervan, en wij ook, want patat is feest-eten, want normaal eten we al groente/pasta/rijst, oid! Naar mijn idee niks mis mee! ik vind je verhaaltjes vaak leuk, maar ik begrijp best dat niet iedereen dit stuk zo aardig vind overkomen….
Anonymous(Quote) (Reageer)
Ik was als kind een moeilijke eter. En nu 60 jr later zijn het nog steeds dezelfde groenten waar ik niet van houd. Ooit zag ik in een documentaire,dat een bepaalde smaak is aangeboren. En dat kinderen veel betere smaakpapillen hebben,dan volwassenen. Om hen voor gevaar te waarchuwen. Tel daarbij op mijn erg goede reuk en je hebt een kind,dat niet van uitgesproken smaken houdt. Als ik toen een schoteltje rauwkost,een paar frietjes en een stukje stokbrood had gekregen in een restaurant,had ik gesmuld.
izerina(Quote) (Reageer)
Mijn moeder houdt ook het liefst van hele ‘flauwe’ smaken, pure smaken eigenlijk. En dat verschilt idd per persoon, want zo hou ik dus van hele sterke, krachtige smaken en is iets al gauw juist te flauw voor mij! 😉
Heleen Quantrill(Quote) (Reageer)
Onze zoons waren heel makkelijke eters, al aten ze toen ze op de basisschoolleeftijd hadden wel weinig. Ze groeiden enorm in de lengte dus waarschijnlijk kregen ze toch genoeg. Nu zijn het grote eters Ik had bijna altijd appelmoes op tafel staan en dat maakte het makkelijker om ‘nieuwe’ smaakjes te introduceren. Destijds was ik minder met gezonde voeding bezig dus was het toen appelmoes met suiker. Nu zou ik het zelf maken door wat elstar appels te koken en te pureren.
De pot appelmoes is vanzelf verdwenen en wordt niet gemist. Appelmoes wordt hier alleen nog gebruikt in chinese tomatensoep en sommige bakrecepten.
VeggieMo
Anonymous(Quote) (Reageer)
🙂 spaarpot. Hier alleen een “moeilijke” dochter. Mannen eten alles. Wij eten ook wel patat en soms kroketten. Maar alleen buiten de deur want we hebben geen frituur. Er is iets gaande waarbij restaurant uit zichzelf al aanbieden. Kinderen de helft. Dan kunnen ze dus een volwassenen gerecht bestellen, betalen en krijgen de helft. http://www.kinderenlekkerdehelft.nl/ Ik ben voor. Al duurt het niet lang meer voordat onze oudste van 10 gewoon een normale portie zal bestellen.
Inge(Quote) (Reageer)
Ik heb ook een ‘moeilijke eter’, vooral wat groenten en fruit betreft dan, maar haal alles uit de kast om hem toch gewonnen te krijgen voor groenten en fruit. Hij moet van alles wat op tafel komt proeven, maar ik zorg er ook voor dat er altijd (kers)tomaten en paprika’s in huis zijn, want dat lust hij zeker wel.
De kindermenu’s hebben mijn kinderen nooit kunnen bekoren, ze lusten niet eens appelmoes of mayonnaise! Ik vond het trouwens geweldig dat mijn middelste zoon tijdens onze vakantie in Bretagne vorig jaar in een restaurant escargots bestelde! Hij is gek op escargots in looksaus en ook op “zuppa di cozze” (mosselen op siciliaanse wijze). Geen evidente keuzes voor een (toen) 11-jarige 🙂 .
candyinwonderland(Quote) (Reageer)
Tips voor uit eten gaan heb ik niet. Wij doen dat gewoon nooit.
Maar hier wordt wel degelijk feest gevierd met een frietje erbij. Van de week nog had ik 5 extra eters op de verjaardag van dochter en dan wordt er gewoon friet met een snack geserveerd. Aan mijn kinderen merk ik niet dat ze daardoor minder eten, met die stelling ben ik dan ook niet eens. Het zijn beide goede eters, met af en toe hun ‘fase’.
Mijn tips als het gaat om eten met kleine kinderen: allemaal eten wat de pot schaft (uitzonderingen daargelaten, mijn oudste lust bijvoorbeeld echt geen zuurkool). Gevarieerd eten, soms experimenteren met nieuwe gerechten en ‘op=op’. Ze bietsen soms een stukje vleesvervanger van ons maar die krijgen ze niet.
Eten ze hun bord niet leeg? Best. Ze krijgen vanzelf wel weer een keer trek en de avond erop eten ze vaak voor 2. Toetjes doen we altijd, in de vorm van sojayoghurt, een ijsje of aardbeitjes. Snoepjes? Nee. Alleen rozijntjes en op maandag en dinsdag een koekje van oma als ze die zien.
Dee(Quote) (Reageer)
Gelukkig zijn vriendlief en ik goede eters. Misschien pikken ze daar ook wel iets van op.
Dee(Quote) (Reageer)
Ha! Hier onder de kidsschare twee ‘moeilijke eters’ en één ‘bourgondiër’. De moeilijke eters hebben een sterke wil, de bourgondiër is makkelijker te verleiden eten te proberen. Bij 1,5 begonnen de moeilijke eters moeilijk te doen. Daarvoor aten ze (bijna) alles. Bij ons geldt de regel: je mag van alles eten wat op tafel staat. Staat er niks tussen, mag je wachten op de volgende maaltijd. Ondertussen eten papa en mama natuurlijk smakelijk en groeien onze spierballen ter plekke van iedere hap…Helaas is ‘hongerig zijn’ bij deze twee geen motivatie om wel te gaan eten. Of ik moet drie maaltijden achtereen gaan serveren, waarvan ik weet dat ze die gaan ‘lust-ik-nietten’. Maar dan zit ik met gevolgen waar ik geen zin in heb (call me ‘lui’ ;-): twee onbestuurbare kinderen met een ongelofelijk slecht humeur… En dat houden zij langer vol, dan ik… Eén van de twee moeilijke eters is overigens wel erg mondsensitief. Hij krijgt niet alle texturen even goed weg. Nu hij 5 is gaat hij, onder aanmoediging, eindelijk iets meer ‘proberen’. Smoothies met verstopte groenten drinkt hij gelukkig wel. Zuslief van 2,5 overigens niet. Die doet ons wel de hele dag na, behalve aan tafel…Haar spierballen groeien van lucht…
Carin(Quote) (Reageer)
En dat maakt nogal verschil inderdaad, als zo’n kindje de texturen maar moeilijk kan verdragen. Dan wordt het al een heel ander verhaal, want dat heeft niks met wilskracht te maken, maar met hoe zo’n kindje in elkaar zit. Ik kan me voorstellen dat dat heel andere tactieken vereist dan uithongeren 😉
Smoothies zijn echt super inderdaad. Hoeveel dingen ik al verstopt heb op die manier. En soep, is dat ook te doen?
Groetjes
Heleen
Heleen Quantrill(Quote) (Reageer)
Soep gaat er hier mondjesmaat in. Uiteraard bij voorkeur volledig “smooth” geblenderd, wat ik bij soep nogal eens ‘zonde’ vind. Dan hebbie eigenlijk een warme smoothie zonder fruit….en zonder rietje. Ik maak er verder geen probleem van. Vind het wel jammer dat we zo voorlopig nog niet echt van de speltboterhammen kunnen afwijken met de lunch. Ik wil hem niet hongerig weer naar school sturen, das voor hem, juf en moeders niet leuk. Ik zou graag wat minder glutenrijke granen op het (lunch)menu willen hebben. Voor het ontbijt heb ik gelukkig al aardig wat alternatieven die er wel in gaan. Maar die vind ik zelf niet echt lekker gepast voor de lunch. Ik ga graag voor een zoetig ontbijt en een hartige lunch… Ach, we komen er wel. Met de jaren. En met een hoop liefdevol geduld. Er zijn uiteindelijk maar heel weinig grote ‘moeilijke eters’ mensen…Of…dat hangt ook misschien van de definitie af 😉
Carin(Quote) (Reageer)
Heel herkenbaar. Hier ook een gweldige eter, die op z’n eerste verjaardag de olijven heeft ontdekt. Hij houdt van feta en zoute haring etc, redelijk ongewone dingen voor een 7-jarige. Hij smulde ook altijd van potjes olvarit, hij bliefde geen zelfgemaakte hapjes en dat lag niet aan mijn kookkunsten.. Dochter is altijd lastige eter geweest, wilde ook geen potjes alleen maar brood. Zoon wil altijd wel iets nieuws proberen, dochter niet. Zij is een ken ik niet lust ik niet klant. Ze worden hetzelfde opgevoed, het is dus karakter wat bepalend is. Wat ook tegenwerkt bij kinderen opvoeden tot goede eters zijn al die pedagogische adviezen van consultatiebureau tot de media, dat het vooral gezellig moet zijn aan tafel. Strijd is niet goed, als het kind niet wil dan vooral niet pushen. Hier in huis is heel veel strijd geweest:-( maar het kind gaat nu toch steeds meer dingen eten. Ik vindt strijd wel nodig omdat wanneer je niet jong begint ze later al helemaal niets lusten of willen proberen. Ik ben de ouder en kan veel beter beoordelen dan een peuter/kleuter wat goed en nodig is om te eten. Wanneer het aan mijn dochtertje ligt was het alleen maar patat enn pannenkoeken. Gelukkig heb ik de courgette pannenkoeken ontdekt. Vanmiddag zei ze iets leuks over fruit “ik vindt het wel een beetje lekker, maar ik wil het niet eten”. Heel treffend geformuleerd door mijn koppige monstertje.
Grappig jouw blog Heleen. Op vakantie gaan wij altijd vaak uit eten en dan is nauwelijks een restaurant te vinden die geen snackbar maal biedt aan de kleintjes. Dit was met regelmaat onderwerp van gesprek bij ons. Waarom niet gewoon mini porties van de gewone kaart? Proeven van ons bord werkt helaas niet bij onze dochter. Maar wij hebben ook vaak gevraagd om een bordje en gezegd dat ze wel met ons mee eten. Hoe vaak je niet een bijna vol bord weer terug naar de keuken ziet gaan, zonde en je betaald er ook nog fors voor. Vaak zijn de kleintjes ook teveel afgeleid door al di andere gasten in het restaurant om goed te eten.
Olga(Quote) (Reageer)
Als je de courgettepannekoeken al kent, probeer dan ook eens de spinaziepannenkoeken (worden leuk groen), of de bietenpannenkoeken (worden roze), of de wortelpannekoeken, etc. Hier gaat nu standaard een berg groente geblenderd door het boekweit/speltpannekoekenbeslag!
Carin(Quote) (Reageer)
Goede tip Carin, bedankt ik net een lading bieten van de moestuin gekregen en zat te bedenken wat ik er mee zou doen. Vanavond heeft ze een beetje zuurkool gegeten ondanks dat ze gelijk zei ‘lust ik niet’. We komen er wel:-)
Olga(Quote) (Reageer)
Het ene kind is inderdaad het andere niet. Onze kinderen zijn alleseters, ze eten pittige mosterd, nieuwe haring met ui, mosselen inderdaad ook en ook gewoon spruitjes. Dat gaat vanzelf, we hebben daar niet zoveel bijzondere inspanningen voor moeten doen. Maar ik weet ook dat het anders kan en dat je daar ook niet altijd wat aan kan doen.
De ‘restaurantervaring’ met echt lekker eten is zeker goed om je kinderen mee te laten maken. Ik vind het zelf ook een feestje.
Sandra Maakt!(Quote) (Reageer)
Helemaal mee eens wat betreft de kindermenu’s. Als we uit eten gaan dan eten ze gewoon wat van ons mee. Goed stuk wat dat betreft!
Je oordeelt jammer genoeg wel heel makkelijk over de kinderen die niet goed eten. Ik heb al veel dingen geprobeerd, toch lusten ze vaak dingen niet en wordt er gezeurd tot en met over die kubieke centimeter die ze dan moeten proeven van me. En nee, ze worden niet volgestopt met tussendoortjes en zijn ook niet ‘opgegroeid’ met potjes, ze krijgen niets als vervanging. Het ene kind is het andere kind niet, maar om me nu omdat mijn kinderen moeilijker eten weg te zetten als luie ouder die voor de lieve vrede…. Is jammer!
Valhalla(Quote) (Reageer)
Ik dacht dat Ekkol zo’n lekkere eter was joh.
En fruit gaat er bij jou kids wel goed in toch?
Dee(Quote) (Reageer)
Ik denk dat het hier om definities gaat: Wat is jouw definitie van een moeilijke eter? Die van mij is dat een kind maar heel eenzijdig eet, geen stimulans krijgt om anders te eten (teveel toegeven) en ook echt niks wil proberen, alles per definitie raar en vies vindt. DAT is mijn idee bij een moeilijke eter. Als je koter wel sla en fruit lust, maar geen boontjes, is dat dan moeilijk? Alleen maar wit brood met pindakaas en verder niets, dat is een moeilijke eter!
En wat ik als antwoord op Eva al aangaf, ik leg in zo’n geval de verantwoordelijkheid bij de ouders (want kun je een kind verantwoordelijk maken voor zijn eigen gezondheid?), maar als er wel degelijk actief gezocht wordt naar manieren om nieuwe dingen te introduceren of om het bord met groente wel leeg te eten, is dat een heel ander verhaal dan ouders die om de lieve vrede maar toegeven! En die ouders zie ik te over. Dat gaat al voorbij aan hoe wij thuis eten. Dus voel je zeker niet aangesproken als ik iets stel waar jij je niet in kan herkennen.
Heleen Quantrill(Quote) (Reageer)
Wij hebben onze dochter ook ooit laten betalen in een restaurant. Ze was toen 4 jaar. We gaven haar geld en vertelden haar dat de rest voor de ober was als fooi. Ze liep naar de bar en gaf daar het geld netjes af. Toen begonnen de obers vreselijk hard te lachen maar wij hadden niet gehoord wat ze zei. Na het aan de ober gevraagd te hebben, kwamen we er achter dat ze had gezegd dat de rest voor in zijn spaarpot was! Geweldig hè?!
Cosy and Cute(Quote) (Reageer)
Ik ben het niet helemaal met je eens over ‘kinderen die moeilijk eten worden niet geboren maar gemaakt’ Wij doen alles volgens het boekje en hebben toch lastige eters. Be care dat je geen conclusies trekt op basis van ‘ n is twee’ (jouw kinderen). Ik vind het kwetsend om als ‘lui’ in de hoek gezet te worden terwijl ik juist alles uit de kast trek om mijn kinderen toch te laten eten…
Eva – maarallerminstsaai(Quote) (Reageer)
Als jij weet dat je alles er aan doet om je kinderen te laten eten en dus niet toegeeft aan nukken, dan ben jij zeker niet lui en hoef je je ook niet aangesproken te voelen. Als je mijn stukje leest, zul je zien dat ik juist afgeef op ouders die er duidelijk niet alles voor doen om dit te voorkomen. Dat is een heel andere situatie. Toegeven, geen tijd of energie hebben, geen interesse hebben…. Dat zijn luie mensen! Als jij je in dat rijtje niet herkent, hoef je je ook niet aangesproken te voelen.
Heleen Quantrill(Quote) (Reageer)
Een moeilijke eter hebben is heel frustrerend. Eten kan zo snel een machtsmiddel worden voor een kind. Je bent als ouder dus heel veel energie aan het stoppen in het zoeken naar een balans, je kind niet de baas laten zijn, maar wel er voor zorgen dat je gezonde voeding binnen krijgt. Wij merkten op een gegeven moment dat we onze grote hobby (koken) hadden opgegeven vanwege onze twee “picky eaters”. Inmiddels koken we weer en doen onze kinderen het maar met hun eigen beperkte repetoire. Maar de frustratie blijft, vandaar dat het een gevoelig punt is. En ik neem aan voor meer ouders.
Patat wordt er overigens niet gegeten bij ons, dus dat zou voor onze kinderen misschien juist wel een feest-dingetje zijn. Uit eten gaan doen we niet, dus nu zijn opa en oma maar gebombardeerd tot patatbakkers (zo nu en dan)
Eva – maarallerminstsaai(Quote) (Reageer)
Mooi geschreven! We kunnen weer eten bij Edith!
Wilma(Quote) (Reageer)
Toch wel! Wanneer dan? Ik zei het gisteren nog tegen mijn vriendin dat ik niks van haar hoor.
Heleen Quantrill(Quote) (Reageer)