Bespaar op je Boodschappen Dag #31: Gastblog Allerminst Saai

Vandaag is het alweer de laatste dag van de Bespaar op je Boodschappen Maand. Ik hoop dat jullie er van genoten hebben, iets nieuws geleerd hebben en ook leuke, nieuwe blogs ontdekt hebben! Als hekkensluiter wil ik jullie trakteren op dit bijzondere ware en herkenbare artikel van Eva van Cave-A. Ik denk dat we hier allemaal wel iets in herkennen! Veel leesplezier!

Budgetvalkuilen
Mijn ouders hadden vroeger een zware, houten kast. We noemden de kast ‘de broodkast’, al heb ik geen idee waarom. Brood werd er niet in bewaard. Wel stonden er onze jaren-70-niet-stuk-te-krijgen tupperwaredozen (1 voor koek, 1 voor snoep en 1 voor chips/nootjes, meen ik me te herinneren), servies, en allerlei troepjes. Onderin zat een grote la waarin onze voorraad zat. Op een dag kwam de buurvrouw buurten, en nam een Makrokrantje mee. Haar broer had een eigen bedrijf en had daarom ‘recht’ op een pasje van de Makro, en daar kon je heel voordelig allerlei dingen kopen.

Sinds die dag kwam de buurvrouw regelmatig met het Makrokrantje en zo nu en dan werden er dingen besteld. Zoals Liga’s. In die tijd leefden wij nog in de veronderstelling dat Liga’s een ‘gezond tussendoortje’ waren. Als de Liga’s in het krantje kwamen, werd een grootverpakking besteld. Of twee. Of drie. ‘Want’, dachten we ‘het kost toch bijna niets’. Eenmaal in onze broodkast-la gearriveerd liep er regelmatig iemand knagend aan een Liga door het huis. Kost toch bijna niets. Toch?

Tsja. Het kostte inderdaad niet veel. Maar stiekem natuurlijk wel. Want als je in plaats van 1 Liga zes Liga’s in een week eet, want ‘het kost toch bijna niets’, dan eet je per saldo… heel veel Liga’s. En dan hebben we het nog niet over de kilo’s die het opleverde…

Het was een wijze les. Als je iets groot inkoopt, omdat het ‘bijna niets kost’, en je vervolgens dat in een razend tempo opeet, ‘omdat het bijna niets kost’, dan kost het dus relatief veel. Nu ik ‘groot en verstandig’ ben, koop ik eigenlijk nooit zaken in, die in de aanbieding zijn, tenzij ik ze normaal ook eet, en het lang houdbaar is. Dus koop ik wel twintig flessen biologische diksap als de tweede voor de halve prijs is, maar geen smeerkaas-in-de-bonus, want smeerkaas eten we zelden.

Een tweede budget-valkuil waar ik vroeger vaak en tegenwoordig zeer zelden in tuimel, is de goedkope groenten en fruit bij de turkse winkel of op de markt. Dat ik niet de enige ben, bewijst de whatsapp die ik afgelopen week van mijn zus uit Oslo kreeg: ‘heb heel goedkoop groenten en fruit gehaald bij de turk. Maar het fruit is niet lekker en de sla bevat allemaal frummeltjes’. Toch maar iets kritischer zijn. Dus leerde ik: mijn appels en peren koop ik bij de supermarkt, de gember en pepers bij de turkse winkel.

Tenslotte is er nog de ‘ooohhh dat is lekker, DAAR ga ik een keer wat mee maken-valkuil’. Deze valkuil is een gemene. Een die ik regelmatig tegenkom. Eigenlijk weet ik het wel, en toch overkomt het me regelmatig. Kom ik thuis met een grote witte kool zonder duidelijke bestemming. Of zes perziken (want zo lekker goedkoop), een zak spinazie of een paar stronken witlof die vanuit het schap zo vriendelijk naar me riepen. Die vervolgens zeer geduldig een paar dagen of weken blijven liggen. Dan langzaam haar krijgen. Soms pogen weg te wandelen. Gewoon. Niet. Doen. Eef. Op het moment dat ik geen duidelijke bestemming heb, of geen tijd om iets te verwerken, moet ik het eigenlijk gewoon laten gaan. Ook al is het nog zo goedkoop. Zo koos ik er vandaag voor om de jaarlijkse appelplukdag te laten voor wat het is. Geen tijd om appels te schillen voor overheerlijke appelmoes of appeltaart, geen tijd om een berg stoofpeertjes te maken. Dus houdt het op. Jammer dan.

Om deze valkuilen links te laten liggen ontwikkelden we als gezin een boodschappensysteem. Hier postte ik daar al eens een stukje over.
Eigenlijk is het simpel: koop wat op het lijstje staat, en laat de rest in de winkel liggen. C’est simple. Meestal dan.